Huiswijn (Roeland, 21-11-2013)

Het deed plezier vast te stellen dat jullie blijkbaar ook graag enkele van onze huiswijnen smaken.
 

Ondanks het overwicht aan Italiaanse wijnen en dito druivensoorten, slaagden jullie er met uitsluiting vrij goed in de druivensoorten aan de wijnen toe te wijzen. Om ook de druiven individueel te herkennen blijkt verdere vervolmaking tijdens ons, met deze avond gestarte, tweede IVV decennium meer dan nodig.
 

Patrick haalde er wel de uiterst geslaagde Nebbiolo Badarina uit Barolo van 2006 uit. Meteen de puntenkoning van de avond. Met de Ciro uit Calabrië maakten jullie mogelijk voor het eerst kennis met de Gaglioppodruif. Met de herneming van de Cobranza (Tempranillo) kwam zowaar een Spaanse fles aan bod. Met de inktzwarte Montepulciano d'Abruzzo, en fruitige Pinotage en Shiraz (beide uit Stellenbosch), werd de alcohollat hoog gelegd.
 

De Barbera d'Asti Gratia Plena 2006 spande de kroon met 15%. Omwille van zijn mooie score en twee flessen voor de prijs van één Barolo, werd deze wijn de winnaar van de avond. Dat deed hij ook al op onze eerste vergadering, tien jaar geleden met de versie 1999, en dat voor dezelfde prijs ! (ik lieg: op 10 jaar is hij 30 cent opgeslagen). Als dat niet mooi is?

Saint-Estephe (Bruno, 16 juni 2013)

Enkele woorden over Saint-Estephe.

Wij mochten niet weten wat we dronken. We kregen de flessen per twee geserveerd om te raden welke de oudste was, dat lukte vrij aardig.

Saint-Estephe viel goed in de smaak bij de jongere edities. We proefden voor sommigen een te krachtige wijn, terwijl de Spanjaarden onder ons hem goed konden temmen.

Uiteindelijk moesten we besluiten dat ook wijn zijn grenzen kent op vlak van houdbaarheid. En dat het overnemen van een kelder niet minder dan een belegging met risico's is.

De Dame de Montrose, bleek echter haar vrouwtje te staan, ondanks een respectabele 24 jaar (actueel 57 EURO/fles voor 1989 volgens wine-searcher.com). De uitputting van keldervoorraden reeds voorbij, werd La Commanderie 2004 gekozen.

Vino Passito (Roeland, 11 april 2013)

Strowijn, of iets wat daar verband mee houdt: gedroogde druiven, en daarom geconcentreerd en met veel suiker. Edele rotting zorgt voor zoete wijn (Vino Passito, Recioto), voldragen rijping levert geconcentreerde wijn (Amarone). We proefden ook de druiven in niet gedroogde variant, of wijn gegist op de most van de gedroogde druiven (Ripasso), zowel wit als rood, uit de Roero, Montefalco en Valpolicella. Italiaans dus.

Elk had zijn eigen voorkeur maar, de Recioto della Valpolicella van Giuseppe Campagnolo werd zonder discussie gekozen als wijn van de avond. Een avond die zich in de top 3 van IVV nestelt: daar tekenen wij op voorhand voor.

We sloten af met een Moscato Rosa uit Alto Adige, stelden vast dat dit goed is, maar totaal verschillend: hier komt het zoet van de druif, en niet van concentratie.

Volgende vergadering bij Bruno op 16 mei, Synthesevergadering op 20 juli bij Lode.

Navarra (Lode, 07-03-2013)

Alsof hij het wist op voorhand, liet Lode 9 flessen aanrukken, waarvan er één met een fout en één met kurk. Zo bleven er toch nog 7 flessen over om Navarra te verkennen. We proefden telkens verschillende combinaties van Tempranillo, Cabernet en Merlot, en een enkele monocepage Merlot. De wijnen lieten zich kenmerken door rood fruit, meestal geprononceerde vanillestreep van het vat, over het algemeen evenwichtig, maar niet (meer) ondersteund door (dus ook niet storende) tannine en dus weinig bewaarpotentieel. Vlotte drinkers wel. Meestal kwamen ze per paar in een crianza- en reserva-versie, het onderscheid was moeilijk te maken, omwille van het uitvallen van twee flessen, verschil in samenstelling, maar niet op basis van verschil in lagering (in het geval van de Vega del Castillo beide 12 maanden vat en 12 maanden fles).

Van de beste twee werd de Condado de Almara Crianza (Bodegas Macaya) gekozen voor de Finca los Carasoles Reserva van Monjardin.

Puglia: lekker en niet duur (Patrick, 07-02-213)

Patrick liet ons Puglia proeven, de hak van de laars. We onderscheiden typische druiven als de Primitivo (cf. de Californische Zinfandel), Uva di Troia en Negroamaro, in IGT en DOC versies van een lappendeken van wijngebiedjes. De gelegenheid om nieuwe aanwinst Paololeo uit de rekken van Lambrecht voor te stellen. Beide wijnen (Primitivo en Negroamaro van 2011) moesten het ondanks de fraaie kwaliteit/prijs toch afleggen tegen de meer mature (2008) tegenhangers van Conti Zecca, waarbij de Primitivo het haalde van de Cantaluppi Riserva.

De laatste wijnen kwamen al eens aan bod in 2010 (Zinfandel) en 2007 (reis door Italië), maar haalden toen opmerkelijk lagere scores. Kunnen we hieruit afleiden dat het geven van punten toch enigszins beïnvloed wordt door de algemene kwaliteit van de wijnen van een proeverij, waarbij we toch wat milder zijn als er geen echte uitschieters of uitgesproken smaakverschillen zijn?